สุนัขช่วยเหลือได้รับการฝึกฝนมาเป็นพิเศษเพื่อปฏิบัติหน้าที่ช่วยเหลือผู้พิการ ซึ่งแตกต่างจากสัตว์เลี้ยงบำบัดจิตใจ เพราะหน้าที่ของพวกมันเกี่ยวข้องโดยตรงกับการบรรเทาความพิการของเจ้าของ แม้กฎหมายว่าด้วยคนพิการแห่งสหรัฐอเมริกา (ADA) ไม่ได้บังคับให้จดทะเบียนสุนัขช่วยเหลือ แต่การทำความเข้าใจข้อบังคับเกี่ยวกับสุนัขช่วยเหลือนั้นเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับทั้งคนพิการและคนทั่วไป
สุนัขช่วยเหลืออาจเป็นสุนัขพันธุ์ใดก็ได้ และได้รับการฝึกฝนให้ปฏิบัติหน้าที่เฉพาะ เช่น เก็บสิ่งของ เตือนให้กินยา ตรวจจับอาการชักที่จะเกิดขึ้น หรือเตือนภัยเกี่ยวกับอาการตื่นตระหนก
สุนัขช่วยเหลือสามารถเข้าไปในสถานที่สาธารณะได้เกือบทุกแห่ง รวมถึงร้านอาหาร ร้านค้า โรงพยาบาล และโรงเรียน แม้ว่าสถานที่นั้นจะมีกฎ “ห้ามนำสัตว์เลี้ยงเข้า” เจ้าของกิจการสามารถถามคำถามได้เพียงสองข้อ คือ สุนัขตัวนี้เป็นสัตว์ช่วยเหลือที่จำเป็นสำหรับคนพิการหรือไม่ และสุนัขตัวนี้ได้รับการฝึกฝนให้ทำงานหรือปฏิบัติหน้าที่อะไร พวกเขาไม่สามารถขอเอกสารรับรองหรือหลักฐานการปฏิบัติหน้าที่ของสุนัขได้
ตัวอย่างเช่น ผู้ที่ใช้วีลแชร์อาจมีสุนัขที่ได้รับการฝึกฝนให้เก็บสิ่งของ ผู้ที่เป็นโรคซึมเศร้าอาจมีสุนัขที่ได้รับการฝึกฝนให้เตือนพวกเขากินยา
อย่างไรก็ตาม มีข้อยกเว้นที่สุนัขช่วยเหลืออาจถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าสถานที่ เช่น ห้องผ่าตัด หรือพื้นที่ที่ถูกไฟไหม้ ซึ่งการปรากฏตัวของพวกมันอาจเป็นอันตรายต่อสภาพแวดล้อมปลอดเชื้อ สุนัขช่วยเหลืออาจถูกขอให้ออกไปหากพวกมันไม่ได้รับการฝึกฝนสุขอนามัยที่ดี หรือสูญเสียการควบคุมที่ผู้ดูแลไม่สามารถควบคุมได้
แม้ว่า ADA ไม่ได้บังคับให้จดทะเบียนสุนัขช่วยเหลือ แต่บางรัฐและท้องถิ่นอาจมีข้อบังคับของตนเองเกี่ยวกับการออกใบอนุญาตและการฉีดวัคซีนสำหรับสุนัขทุกประเภท รวมถึงสุนัขช่วยเหลือ พวกเขาอาจจัดให้มีโปรแกรมการลงทะเบียนสุนัขช่วยเหลือโดยสมัครใจ อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่จำเป็นต้องมีใบรับรองหรือการลงทะเบียนสุนัขช่วยเหลือ หรือห้ามไม่ให้สุนัขพันธุ์ใดพันธุ์หนึ่งเป็นสุนัขช่วยเหลือ กฎหมายว่าด้วยที่อยู่อาศัยที่เป็นธรรมยังใช้กับที่อยู่อาศัยหลายประเภท ทั้งภาครัฐและเอกชน และอาจมีกฎที่แตกต่างกันออกไปเมื่อผู้อยู่อาศัยหรือผู้สมัครที่พิการใช้สัตว์ช่วยเหลือ
